Ga naar inhoud

‘In deze wijk is iedereen bereid dat extra stapje te zetten’

‘In deze wijk is iedereen bereid dat extra stapje te zetten’

Werkers op Zuid: stadsmarinier Sana el Fizazi

Dagelijks werken de partners van het NPRZ om het op Zuid beter te maken voor de huidige en de nieuwe bewoners. Deze serie portretteert de mensen die zich inzetten voor een sterker Zuid. Deze keer: Sana el Fizazi, die als stadsmarinier werkt aan een veilig Hillesluis.

’s Ochtends fietst Sana El Fizazi de Erasmusbrug over, de Laan op Zuid door, Hillesluis in, de wijk waarvan ze sinds september 2019 stadsmarinier is. Op de Riederlaan parkeert ze haar fiets, en stapt ze haar kantoor op nummer 79 binnen. Het eerste wat ze doet is de deuren openzetten. ‘Dat vind ik elke dag weer mooi om te doen. Ik wil de bewoners van Hillesluis het gevoel geven dat ze bij me terecht kunnen: de deuren zijn open, je bent welkom, kom maar binnen.’ En dat gebeurt dus ook. ‘Van de week nog, een meneer die een doos met mondkapjes had staan, en had gedacht: Sana weet er vast wel een bestemming voor. Dat ontroert me dan. Diezelfde dag kwam er ook een bewoner langs, die het helemaal gehad had met de ratten in de wijk, en op hoge toon verhaal kwam halen.’

Sinds 2002 zet Rotterdam stadsmariniers in. Dit zijn een soort ‘superambtenaren’, die zijn aangesteld om hardnekkige veiligheidsproblemen in bepaalde wijken op te lossen. Toen El Fizazi voor deze job gevraagd werd, dacht ze aan de fameuze lijfspreuk van Pippi Langkous: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. ‘Ik had jarenlang als beleidsadviseur bij de Directie Veiligheid gewerkt, en was dus bekend met de thematiek. Maar plannen maken achter een bureau is natuurlijk wel wat anders dan ín een wijk werken, waar je dagelijks geconfronteerd wordt met zeer concrete problemen. Ik wist dus ook dat het een uitdaging zou worden.’

Wandelen met bewoners
Om kennis te maken met alle professionals die in en áán de wijk werken, nodigde El Fizazi hen één voor één uit voor een wandeling. ‘Dat heeft me erg geholpen om de wijk in al zijn complexiteit te leren kennen en begrijpen.’ Tegenwoordig wandelt ze ook met buurtbewoners. ‘Ze laten me door hun ogen naar de wijk kijken. Ze tonen me waar ze trots op zijn, maar ook waar hun pijn of zorg zit. Dat is voor mij erg waardevol. Het helpt me patronen in de wijk te doorgronden, en een aanpak te ontwikkelen die een duurzaam effect heeft.’

Meisje uit Marokko
Wat El Fizazi drijft om elke dag weer die brug over te fietsen? ‘De overtuiging dat een stad wordt gemaakt door wijken, en het pas goed gaat met de stad als het goed gaat met de wijken. Ik vind dat je daar als overheid een taak in hebt. Het zal mijn rechtvaardigheidsgevoel zijn. Ik ben zelf ook opgegroeid in een wijk met de nodige zorgen: het Oude Westen in het Rotterdam van de jaren zeventig-tachtig. Doordat er bepaalde structuren in de wijk aanwezig waren, kreeg ik kansen, die ik als meisje uit een migrantengezin met ongeletterde ouders goed kon gebruiken. Denk aan betrokken leraren, werkers in de wijk en de bibliotheekbus. Ik kom uit Marokko. Dat je in Nederland zomaar gratis boeken mee naar huis mocht nemen, daar snapte ik helemaal niks van! Het zorgde ervoor dat ik kon leren en me kon ontwikkelen.’

Thuis in Hillesluis
El Fizazi vertelt over Seffa, een bewoonster die al 53 jaar in Hillesluis woont. ‘Zij zei: ik heb het goede en het slechte van de wijk gezien, maar het is en blijft mijn thuis. Die woorden motiveren mij nog elke dag: voor de bewoners van Hillesluis is dit hun thuis. En als je je ergens veilig moet kunnen voelen, dan is het thuis. Ik voel mij daar als stadsmarinier verantwoordelijk voor, en vind dat geen lichtzinnige opdracht. Ik wil er voor de bewoners zíjn. Oók op momenten dat het helemaal misgaat, zoals tijdens Oud & Nieuw, toen de brandende fakkels door de wijk vlogen. Ja, dat zijn heftige momenten. Maar daar staat iets anders tegenover, en dat is de positiviteit en de kracht waarmee er in deze wijk wordt samengewerkt. Door bewoners én professionals. Iedereen is bereid dat extra stapje te zetten, dat merk ik elke dag.’

Toverstokje
De wijk komt van ver, zegt El Fizazi. ‘Het Stichtseplein was vroeger een plek waar je gewoonweg niet kwam. Dat was té erg. Dat is gelukkig veranderd, maar we begeven ons nog steeds op dun ijs. De opwaartse lijn waar zo hard aan gewerkt is, mag niet meer naar beneden. Dat drijft ons allemaal: de samenwerkingspartners, de ondernemers, de bewoners. Het is ook de enige manier om verder te komen. Sámen. Want ik heb natuurlijk geen toverstokje.’