Dagelijks werken de partners van het NPRZ om het op Zuid beter te maken voor de huidige en de nieuwe bewoners. Deze serie portretteert de mensen die werken aan een sterker Zuid. Deze keer: Hammadi Ajmidar, wijkregisseur in Bloemhof. Hoewel hij zich de eerste keer dat hij er kwam een hoedje schrok, vindt hij Bloemhof nu een schitterende wijk. Eén waar weliswaar nog erg veel moet gebeuren, maar waar ook hoop aan de horizon gloort.
Die eerste keer dat hij voet zette in Bloemhof, staat Hammadi Ajmidar nog helder voor de geest. ‘Overal lagen lege blikjes op straat. Chipszakken. Lege wietzakjes. Die rotzooi greep me echt aan.’ Het was 2017 en Ajmidar was begonnen als coördinator bij WMO Radar. Hij kreeg echter al snel een andere kant van Bloemhof te zien, en raakte hij er zelfs aan verknocht. ‘Inmiddels vind ik het een schitterende wijk,’ zegt Ajmidar, die zich sinds januari 2018 wijkregisseur Bloemhoef bij Humanitas mag noemen. ‘Zwerfvuil blijft een probleem, maar het is niet meer het enige wat ik zie. Ik zie elke dag mensen die hun best doen voor de wijk, die klaarstaan voor hun medebewoners en er wat van willen maken. Dat geeft me energie en hoop voor de toekomst.’
Wijk van uitersten
Ajmidar zit met een blikje cola in de tuin van buurthuis Irene aan de Oudelandstraat. Hij legt uit dat Bloemhof uit twee delen bestaat: ‘We zitten nu in het gedeelte dat bekend staat als “het witte dorp”,’ zegt hij. ‘Het gros van de bewoners heeft hier PVV gestemd.’ Hij gebaart met zijn hand richting de Lange Hilleweg: ‘Aan de andere kant van de singel wonen alle nationaliteiten door elkaar. Daar is DENK de grootste partij.’ Hij vertelt het, om aan te tonen dat Bloemhof een wijk van uitersten is, en begrip voor elkaar bepaald geen vanzelfsprekendheid. ‘Bovendien is Bloemhof van oudsher een doorstroomwijk. Mensen wonen hier relatief kort. Ook dat staat de sociale cohesie in de weg. Dat is een uitdaging, want uiteindelijk moeten de bewoners het toch met elkáár doen.’
Stevig netwerk
Dat de bewoners er samen wat van maken; dat is wat Ajmidar voor ogen heeft. ‘Samen met onze partners bouw ik aan een sterk netwerk en een structuur, waarin de bewoners zélf aan duurzame verbetering van hun omgeving werken. Binnen dat netwerk ben ik de aanjager, de verbinder.’ Tot de bewoners het zelf kunnen, initieert Ajmidar talloze projecten om de kwaliteit van leven in Bloemhof te verbeteren. Zo bezoekt zijn team, bestaand uit vijf vaste medewerkers en tientallen vrijwilligers, ouderen in de wijk om eenzaamheid tegen te gaan. Worden mensen met een uitkering geholpen aan een zinvolle ‘tegenprestatie’ (Prestatie010, red.). Is er een alternatief, laagdrempelig uitzendbureau gestart voor de jongeren in de wijk. Ligt er een plan om de pleintjes aan te pakken waar hangjeugd overlast veroorzaakt. En zijn er schoonmaakacties, waaraan soms wel vijftig buurtbewoners deelnemen. ‘Rapen we twee uur lang vuil van de straat, om daarna gezellig samen te komen in een van de speeltuinen.’
Nederlands leren
Een belangrijk speerpunt voor Ajmidar is taal. ‘Maar liefst 37% van onze bewoners is laaggeletterd, met alle gevolgen van dien: ze hebben moeite met het lezen van brieven van instanties, zijn digitaal niet redzaam en verstaan de juf of meester van hun kind niet. Zelf kwam ik op mijn negende van Marokko naar Nederland, dus ik weet hoe het voelt. Maar omdat ik opgroeide in een witte wijk waar iedereen Nederlands sprak, leerde ik de taal heel snel. Dat is anders als je in Bloemhof woont. Het goede nieuws is, dat hier een enorme kans ligt: zodra ze Nederlands leren spreken en schrijven, maken ze een enorme sprong.’ Hij vertelt over de groep Turkse vrouwen voor wie hij regelde dat ze naar de taalschool konden. ‘De meesten van hen spreken nu beter Nederlands. Hun zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen, heb ik gemerkt. Sommige van hen hebben nu zelfs een baan. Geweldig!’
Arm of rijk
Aan positieve verhalen heeft Ajmidar geen gebrek. Zo vertelt hij over René de Tuinman, oftewel René Vrijenhoek die als Prestatie010 gratis de tuinen bijhoudt van mensen die dat zelf niet kunnen, zoals ouderen en zieken. ‘Doordat hij zijn werk met zoveel passie doet, is hij een ware beroemdheid geworden in Bloemhof. Iedereen kent René de Tuinman. Het mooiste is dat hij hierdoor een baan heeft bij een hovenier gekregen heeft en aan een hoveniersopleiding begonnen is.’ Dat bedoelt Ajmidar dus. ‘Bloemhof mag een achterstandswijk heten, maar er wonen hier heel veel actieve mensen, die graag iets voor een ander doen. Dat is pas rijkdom. Daarom heb ik goede hoop dat Bloemhof zo’n leuke wijk wordt, dat mensen er graag willen blijven.’